खालील घटना/ प्रसंग कोणत्याही डिझाईन स्कुलमध्ये त्यांच्या अभ्यासक्रमातील इतिहास न समजून घेण्याच्या त्रुटीमुळे अपयशी का होतात ते समजेल.
प्रसंग: अगदी तीन दिवसांवर आल्याने वार्षिक प्रदर्शनाची तयारी जोरात चालू होती. विद्यार्थी आपल्या मॉकअप्स कलाकृती पूर्ण करण्याच्या नित्याच्या क्रियेमध्ये गडबडीत होते.
मी (प्रा. नाडकर्णी) नेहमीप्रमाणे त्या लाकूडकलेच्या कार्यशाळेतून कॉफीमध्यांतर वेळात फेरफटका घेत होतो. त्या लाकडी करवत भुश्यातील ढिगातून विवेक हा विद्यार्थी अतिशय बारकाईने कातडी तिपाई (स्टूल) जे वार्षिक प्रदर्शनाच्या स्पर्धेत मांडण्यासाठी सॅण्ड पेपरने घासून पूर्ण करण्याच्या गडबडीत होता. ते अतिशय सुबकपणे चौकोनी घनाकृतीतून निर्माण केलेले होते. त्याचे तिन्ही कोपऱ्यांचे पृष्ठभाग नीटपणे सांधलेले होते. दंडगोलाकार लाकडी दोन उभ्या पृष्ठभागास खालच्या बाजूने बांधलेले होते.
हा बहुपयोगी लाकडी स्टूल कोठेही नेता येण्यासारखा होता. अतिशय सोपे व जोडण्यास सुलभ व कमीत कमी मटेरियल वापरून निर्माण केलेला होता. वास्तविक त्यात काहीच दोष नव्हता पण विवेक मात्र गोंधळात पडल्यासारख्या, काहीही सुचेनासा माझ्याकडे तिरकस नजरेने बघत होता.
त्याने प्रश्न केला काही चुकले आहे का माझे?
तुला माहित आहे का तू काय केले आहेस?...मी.
“हे माझे लाकडी स्टूल आहे, गोंधळात काम करताना काही चुकले का?”
'हे माझे लाकडी स्टूल आहे, गोंधळात काम करताना काही चुकले का? हे निव्वळ कातडी स्टूल नसून ते ‘उल्म स्टूल’ आहे. त्याच्या चेहऱ्यावर काहीच भाव उमटले नाहीत. कारण मी काय बोलतो आहे हेच त्याला समजले नसावे. मी पुढे म्हंटले हा द बिल स्टूल' आहे. यावर तो माझ्याकडे आणखीनच गोंधळलेल्या नजरेने पाहत राहिला.
